زمين

زمين

داریوش عبدالهی فرد

زمین مادر مهربان طبيعت است
چه گل ها
كه بر روی زمين روييده اند
چه دشت ها و كوه ها
كه به زمين تكيه كرده
وبه وسعت و بلنداي خود
فخر می فروشند،
و چشمه هاي پر آب را
به طبيعت هديه مي دهند
و رود ها را بر بستر زمين
جاري مي سازند
تا شادان و رقصان
جولان دهند
وانسان را نشاط و فرح بخشند
چه خانه ها
و كاخ ها و كوخ ها
كه انسان ها را
بر روي زمين پناه داده اند!

زمین مهربان است
امّا زمانی زمين هم
دلتنگ ،
واز تکرار خسته می شود
و از سکون!
زمين که خسته بشود
خمیازه می کشد
گاهی بی خوابی به سرش می زند
و بی هوا راه می رود
و هوار میکشد
و تكاني به خود مي دهد.
حالیش نیست
که بچه ها آرمیده اند
و مردم از کار و زندگی خسته
در خوابند!

مي لرزد و
آثار لرزاندن را درك نمي كند
ملاحظه بلد نیست
نمی فهمد یک خمیازه به چه بهایی؟
نمی فهمد زمین خوردن یعنی چه!

نمی داند چه خیلی از خواب او آرامند
و یک دهن دره
چه دره ها که باز نمی کند
تا بی گناهانی را
که بی خیال…
به او تکیه کرده اند،
ببلعد!

چه روزها كه
زلزله بیداد می کند
و زمين فرياد…
و زمين ميلرزد و مي لرزاند
و فریاد می كشد
اما زمين تا خسته نشود
خشمگين نيست .