آرامشم تویی

آرامشم تویی
(داریوش عبدالهی فرد)

اى آن كه آرزوی دل و خواهشم تويى
اى شعر من براى تو ، آرامشم تويى

من را به حال خويش مَنِه آن و لحظه اى
“تقصير كار” گر كه چوديوانه شم , تويی

در طول زندگی ، زده ام شاخ و برگ ها
حاصل ز حذف زائد ، و پالايشم تويى

محصول عمر من نشده جز ز مهر تو
در اين سرای دل ، همه ى دانشم تويى

سرد است خانه ام به كنار از محبتت
دارم چو شعله اى به دلم آتشم تويى

عاشق نگشته این دل من جز به روى تو
آلوده ام به عشق تو ، آلايشم تويى

پيمانه ی می ام همه سر ريزِ لطف توست
هَر مِى كه لحظه لحظه از آن ، مى چشم تويى

با توست مى توان زِ غم اين جهان گسست
این جام را كه مست به سر مى كشم تويى

يك آن نمى توان زِ حریم تو دور شد
مقصود از این که ساكن ميخانه شم تويى

گر «داریوش» گم شده در راه باك نيست
زيرا طنابدارِ دلِ سركشم ، تويى