باران شو

باران شو

باران شو

(از داريوش عبدالهى فرد)
چون آب شدى گذركن وجويا باش
بر روى زمين به گردش و پويا باش
سيرى به تماشا بكن و دل نسپار

چون ميوه ى عشق در زمين نارد بار
دل را تو بِكَن به موقع از گشت زمين
چون فرصت زندگيت شد قدر همين
يك جا كه بمانی به زمين ، مى گندی
تبخير شو ى به هستى اَت مى خندی
با سير در آسمان كمى دل خوش دار
در ابر در آميز و ز پايان ، هُش دار
گر ابر شوى يقين سخاوت با تو ست
با ابر يكى شدى كرامت با توست
خود را تو رها کن ، چو کنی آزادی
آزاد شوی زقید ها ، … در یادی
از هستی خود گذر كن وباران شو
بر خاك ببار و مونس ياران شو
از ابر ببار و عالمى شادان كن
با بخشش خود،تو گلشنى خندان كن
نم نم تو بيا زمين طراوت با توست
جارى بشوی ، رمز سعادت با توست