شعر بسیار نو

شعر بسیار نو

داریوش عبدالهی فرد
زمانی سرودن شعر یک علم محسوب می شد و نیاز به آموختن عروض و قافیه داشت وبرای ورود به وادی شعر و ادبیات باید سالها دروس خاصی را فرا می گرفتی و بعد با احتیاط و رعایت اصولی خشک برای رعایت وزن و قافیه و تقطیع ومسائلی دیگر اجازه ی دخول در این عرصه را داشتی.

مردان و زنانی شجاع،بر ترس خود غلبه کردند وباارائه ی سخنانی لطیف، بسیاری از قید های اشعار کلاسیک را دور زدند وستاره های ماندگاری چون نیما و سهراب و فروغ و سایه و شاملو و اخوان ثالث ومشیری و شفیعی را در آسمان ادبیات شرق پدیدار ساختند و شعر نو وسپید جایگاهی مستحکم در صفحات آراسته ی ادبیات معاصر یافت.

پدید آورندگان شعر نو برای فدا کردن وزن و قافیه ، با ارائه ی مفاهیم والا (با آزادی و روانی بیان و معمولا با آهنگی زیبا)، جایگزین های با ارزشی را پیش کشیدند و حرف های نو را با زبانی نو زدند.

امروزه عده ای تمام معیارهایی را که برای شعر قایل بوده ایم، به بهانه ی نو پردازی در هم شکسته اند تا خود را نیمایی دیگر معرفی کنند و تصور می کنند که با ساختار شکنی هر کسی می تواند در تاریخ ماندگار باشد.

ریزش کلمات غیر لطیف وبی ارتباط با هم بر روی صفحه ی کاغذ ، با قصد انتقال انتخاب معنی به خواننده جز یک تست روانشناسی چیز دیگری نمی تواند باشد.

شعر نیاز به احساس و پیام و اندیشه دارد و شعر زیبا باید ازلطافت و روانی بیان و لغات زیبا بهره مند باشد وشعر زیباتر نیاز به آهنگ وحرکت و جریان دارد.

تصور من این است که دوستان واساتید بزرگوار که بسیاری از آن ها از بزرگان بسیار توانای عرصه ی ادبیات وهمه بسیار اندیشمند تر و بزرگتر از من در این وادی هستند با وجود امکان گستردن و نمایاندن توانایی هایشان در عرصه ی شعر کلاسیک و نو و سپید ،در انتخاب زبان گفتار خودبه افراد نو پایی پیوسته اند که حرفی برای گفتن ندارند و با ساختار شکنی فقط به تولید انبوه اشعار کم محتوی می پردازند .

هر چند این رویه، اعتماد به نفس نسل جوان را برای خودنمایی در این عرصه افزوده است و افراد غیر حرفه ای نیز فرصت حضور پر رنگ را یافته اند، اما انتظار می رود که افراد صاحب نظر به جای پیوستن به موج تایید و تشویق در ازای معادل آن، در برابر تند روی های ساختار شکنانه،که حاصلی جز تخریب ادبیات غنی ایران ندارد عکس العمل هایی مناسب و بدون رنجاندن خاطر جوانان عزیز نشان دهند تا کم کم تمام ارزش های اشعار پر محتوی و احساس و آهنگ ما دستخوش نو جویی های ناشی ازکم توانی ما نگردد.