گاه آرزوهای ما چه ساده اند

این زمستان را ندیده می گیرم

هیچ گاه فصل بهار
از قلم نمی افتد

فردا بهار می رسد
باز هم ترنم باران بهاری می آید
و پرنده ها آواز عشق سر می دهند

حس نشاط بر می گردد
و باز آن خنده های بی غل و غش
بر گونه ها و لب هایمان
خواهد نشست

و تو را در باغ پرشکوفه
به آغوش خواهم کشید

تلخی این روزها را
به فراموشی خواهم سپرد
اما هرگز از یاد نخواهم برد
که گاهی انسان
دلش برای بوسیدن و بوییدن یک عزیز
یک ذره می شود
“باید قدر فرصت ها را دانست”

حضور بی تنش بر سرِ کار،
مهمانی رفتن و جشن گرفتن
سفر رفتن با یک تصمیم ناگهانی

گاه به آرزو بدل می شود

گاهی باید از خواب غفلت بیرون زد و
داشته ها را شمرد

تنفس از یک هوای پاک و بدون ماسک
بی خیال پرسه زدن در کوچه و خیابان
فشردن گرم دست یک دوست
و فشردن سینه ی
یک انسان دوست داشتنی را
چه بی خبر داشته ایم؟! .
«گاه آرزوهای ما چه ساده اند!»