اسفند

اسفند

اسفند
( سروده ی:داريوش عبدالهى فرد)
٩٤/١٢/٢٣

صحرا
شده طرب ناك
باران
نشسته بر خاك
پاك است و شسته اين خاك
به به
چه سبز
و شاداب
گلشن شده دل آويز
جانا،
هلا
بپا خيز
رقصانه دل بى انگيز
چرخى بزن به هر سو
تن را رها
رها كن
دستان خود بگردان
با دوستان صفا كن
درياب چشمه ها را
بارانِ با صفا را
اسفند
وبوىِ باران
با سبزه زار و گل ها
هنگامه كرده بر پا
به به
چه بوى خوبى
مى آيد از گلستان
غنچه شكفته هر سو
بر شاخِ شاخساران
باران چه با سخاوت
گسترده فرش ديبا
با رنگ هاى زيبا
در دامن طبيعت
رقص و نشاط و شادى
در كوهسار بر پا ست
در پيچ جويباران
شور و نوا و غوغا ست
در آسمان آبى
كوچ پرنده هاباز
از عيد مژده دارد
اسفند در دل خود
عيدى نهفته دارد
آواز كُر به هر سو
پخش است در كرانه
بلبل به شاخساران
مى سازد آشيانه
مى خواند از ترنم
با شوق ، صد ترانه
شب ها
به زير باران
مهتاب مى تراود
شاعر
به وجد و شادى
از عشق مى سرايد
شعرى پر از طراوت
بامهرِ بى نهايت
باز آمده بهاران
عشق است و بوى ياران
شعرى سروده اينك
از شاهكار جانان