بیا باران

بیا باران

بیا باران

(داریوش عبدالهی فرد)

بیا باران
زمین خسته است و بی آب است

بیا اینجا
شقایق ها پریشانند

بیا دل ها همه خوابند
همه هستی در این بیغوله خشکیده

بیا باران
تو هستی را
طراوت ده

به لطف خویش
مردم را تو عادت ده.

تو معصومیُّ
و تو پاکی،
طراوت ده

به این دل ها سعادت ده.

زمین جای قشنگی نیست
اما تو…

به حد کل این دنیا قشنگی
تو…

به قدر کل دریا ها قشنگی
تو…

سلامت بخش دل هایی
طراوت بخش دریایی
و زیبایی…

اگرچه عشق و حافظ رفت…
اگر چه قدر مردم را به جو اندازه می گیرند

ولی هستند در دنیا کسانی که…
هنوزم با تو خوشنودند
لطافت از تو می جویند.

بیا باران
صدایت مرهم دل هاست
طراوت در تو بی همتاست

بیا لطفی به دل ها کن
که دل ها بی تو افسرده است

که گل ها بی تو پژمرده است

بیا گل ها فراوانند.

ولی هستند در دنیا کسانی که…هنوزم با تو خوشنودندلطافت از تو می جویند.
صدایت مرهم دل هاست طراوت در تو بی همتاست
بیا لطفی به دل ها کن که دل ها بی تو افسرده است

ولی هستند در دنیا کسانی که…هنوزم با تو خوشنودندلطافت از تو می جویند.
صدایت مرهم دل هاست طراوت در تو بی همتاست
بیا لطفی به دل ها کن که دل ها بی تو افسرده است

ولی هستند در دنیا کسانی که…هنوزم با تو خوشنودندلطافت از تو می جویند.
صدایت مرهم دل هاست طراوت در تو بی همتاست
بیا لطفی به دل ها کن که دل ها بی تو افسرده است