«تبلور جهان بینی سهراب ، در اشعار او» قسمت ٤

«تبلور جهان بینی سهراب ، در اشعار او» قسمت ٤

🍀🍀🍀
«تبلور جهان بینی سهراب ، در اشعار او» قسمت ٤
(داريوش عبدالهى فرد)
🍀
سهراب را بسیار خواندیم و شنیدیم و لذت بردیم
اما کمتر در موج موج افکارپر سیلانش اندیشیدیم
و کمتر عمق وجود و شخصیت او را فهمیدیم
و با جهان بینی او آشنا شدیم!
🍀
با زبانی دیگر گفتگو می کند
از مصاحبت آفتاب می آید
ودر جستجوی سایه است!
لحن انسان های دور و برش را نه…
اما لحن آب و زمین را خوب می فهمد
🍀
مهربانی را به سمت ما می کوچاند
و به شکل خلوت خود است
و به شیوه ی باران ،
پر از طراوت تکرار است.
کودکی باد را صدا می کند
و همیشه رشته صحبت را به چفت آب گره می زند.
🍀
یاد خود می اندازد
«تا که کاری نکند ،
که به قانون زمین بر بخورد!» .
🍀
در گلستانه ،
بوی علف ها را می شنود
سبز است و تنش هشیار
و نگرانِ اندوهی است ،
که از پس کوه انتظارش را می کشد!
🍀
زندگیش پر است از مهربانی و سیب و ایمان
به گل عاشق دل بسته است و می سراید:
«تا شقایق هست زندگی باید کرد».
🍀
چشم تو زینت تاریکی نیست
بهترین چیز رسیدن به نگاهی است
که از حادثه ی عشق تر است