«تبلور جهان بینی سهراب ، در اشعار او» قسمت ١

«تبلور جهان بینی سهراب ، در اشعار او» قسمت ١

🍀🍀🍀
«تبلور جهان بینی سهراب ، در اشعار او» قسمت ١
(داريوش عبدالهى فرد) 🍀
در این شلوغی افکارِ مشغول به سیاست و اقتصاد و فرهنگ بی سامان؛ علی رغم این که با این حجم دل نگرانی ها و درگیری ها ، جامعه هیچ حال تفکر به معنویات و عرفان را ندارد ، نیاز به تلطیف احساسات بیش از همه نمود می کند و یادی از سهراب -آن چنان که خواندن اشعارش مرا تازه می کند- شاید کمکی باشد برای طراوت بخشیدن به روح دوستان عزیز و خسته از آسیب های روزگارم… .
.
🍀
وسیع است …
و تنها و سر به زیر و سخت!
و با تمام افق های باز نسبت دارد
🍀
جور دیگر می بیند …
از واژه های زندگی و مرگ عبور می کند
و با آن ها کنار می آید
🍀
زندگی یعنی: یک سار پرید.
از چه دلتنگ شدی؟
دلخوشی ها کم نیست:
مثلاً این خورشید،
کودک پس فردا
کفتر آن هفته.
🍀
یک نفر دیشب مرد
وهنوز ،…
نان گندم خوبست.
و هنوز،…
آب می ریزد پایین ،
اسب ها می نوشند
🍀
دید کوتاه مادی ندارد و ماورا را می بیند
🍀
آفتابی لب در گاه شماست
که اگر در بگشایید به رفتار شما می تابد.
🍀
هرکه در حافظه ی چوب ببیند باغی
صورتش در وزش بیشه ی شورِ ابدی خواهد ماند
هر که با مرغ هوا دوست شود
خوابش آرامترین خواب جهان خواهد بود
🍀
قناعت و مناعت طبعی خاص دارد و ارزشمند ترین داشته هایش را اعلام می کند:
🍀
روزگارم بد نیست
تکه نانی دارم ،
خرده هوشی ،
سر سوزن ذوقی
مادری دارم ،
بهتراز برگ درخت
دوستانی بهتر از آب روان
و خدایی که دراین نزدیکی است
لای این شب بوها ،
پای آن کاج بلند
روی آگاهی آب ،
روی قانون گیاه