جانان جان من تویی

جانان جان من تویی

داریوش عبدالهی فرد

کی تنگ گردد این دلم ، وقتی که در جان منی
حرص جهان را کی خورم ، گر چون تویی آن منی

هستی تو در آغوش من ، با من بمان آرام جان
پر شد مرا از تو جهان ، از این زمین و آسمان

چنگی بزن بر سیم دل ، تا شور نو برپا کنم
بنواز تار عشق را ، تا در جهان غوغا کنم

آهنگ دل خوش می شود ، با نغمه ی دلسوز تو
تا اوج هستی می رسم ، با شعله ی جانسوز تو

آن دم که من همدل شدم، دیدم تویی مبدء ، ابد
همسان شد آنگه در جهان ، دیگر مرا هر خوب و بد

دعوت شدم در جان تو ، یکسان شدم با آن تو
گفتی بمان در جان من ، ماندم در آن پیمان تو

جانان جان من شدی ، جان ذوب شد در خواهشت
ای جان جانانم ، که ای ، آرامم اندر آغشت

دل بیقرارت گر شود ، حاصل شود آرامشم
دیوانه گر گردد دلم ، با یک اشاره خامشم

دور از تو کی ممکن شود ، در روح و در جسم منی
گم کی کنم دیگر تو را، خود پرده ی چشم منی

پیدایی اندر چشم من ، در هر زمان و هر مکان
با تودگر بی خواهشم ، پیوسته و هر لحظه آن

محتاج این و آن نکن ، خود با دلم هم خانه شو
بر من ملامت کم بکن ، خود گفتی ام دیوانه شو