حيف

حيف

حیف

(ازداریوش عبدالهی فرد)

حيف شد حيف ، كه اين گونه پراكنده شديم
حيف و صد حيف كه با درد و غم آكنده شديم

مردمى رفت ز ِِ كف ، حيف كه قول ِمردان
از عمل گشت تهى ، حيف به خود بنده شديم

سال و ماه و شب و روز ار طلب عفو كنيم
يك جوى نيست اثر ، ريشه و بن كنده شديم

از چه رو شعله ى آتش به تن خانه فتاد
كه سرا سوخت و محتاج تنابنده شديم

پس چه شد از چه روا شد به همه ملت ما
كه همه پيش همه نادم و شرمنده شديم

آن همه عشق و شر و شور كجا رفت ، چرا
حاليا در دل خود ، خالى ِ از خنده شديم؟

كودكان را ننوازيم اگر با مهرى
همه مديون كنون گشته و آينده شديم

اين همه بيت و غزل حاصل احسان خداست
خود چنين نيست كه ما نيز سراينده شديم!

مردمى رفت ز ِِ كف ، حيف كه قول ِمردان از عمل گشت تهى ، حيف به خود بنده شديم سال و ماه و شب و روز ار طلب عفو كنيم يك جوى نيست اثر ، ريشه و بن كنده شديم از چه رو شعله ى آتش به تن خانه فتاد كه سرا سوخت و محتاج تنابنده شديم

پس چه شد از چه روا شد به همه ملت ما كه همه پيش همه نادم و شرمنده شديم آن همه عشق و شر و شور كجا رفت ، چرا حاليا در دل خود ، خالى ِ از خنده شديم؟ كودكان را ننوازيم اگر با مهرى همه مديون كنون گشته و آينده شديم اين همه بيت و غزل حاصل احسان خداست خود چنين نيست كه ما نيز سراينده شديم!