در اين سكوت

در اين سكوت

در اين سكوت
(داریوش عبدالهی فرد)
۹۸/۱۲/۴

در هجوم درد،
هر روز
سورپرايزى هست
براى تنوع

و هر روز
زندگانى در اين خاك
در این انزوای تاریخی ما

جلوه اى نو از درد را
به ارمغان دارد

تا در روزمرگى ها
نپوسیم!

و من
در گوشه ى دل خود
داد مى زنم

در اين سكوت
از افول صداقت
از دروغ
از افترا
از ترس
فرياد مى زنم
. “و از پایان اعتماد”

آخر از كجاى شب
بايد طلوع كرد
تا خواب آرام اين خلق خسته
را نيازارم

طلوع را ظلمتى بايد
و من از نهايت شب حرف مى زنم
واز نهايت درد

در روزگارى
كه قيمت راى من
بر عليه گرسنگى
قرص نانى است

و وحشت از دست دادن نان
مرا به صلابه مى كشد
كه بر عليه سرنوشت خويش راى دهم

در این حال
چه جاى اميد است؟

وقتى بايد تاييد و تاكيد كنم
كه خودم خواسته ام
و در این حال
بايد چنين بود و چنين كرد!

چه جاى شادى است
وقتى كه شادى حرام است
و لذت مكروه،
و ریا مباح،
ودروغ مصلحتی حلال؟! .

هر روز
بیشتر مى فهمم
كه بالاتر از سياهى
رنگ ها بسيارند!

و بد تر از تباهى خويش
تباهى اميد در دل است

از تحریم وبحران اقتصادی
و زدن هواپیمای خودی
خلاص نشده
واز دروغ های انتخاباتی
و تافل کاندیداهايی
که از معرفی خود عاجزند
و رای مخفی دارند
رها نشده

با شایعه و واقعه ی کورونا درگیر می شویم
و صبح را با زلزله آغاز می کنیم
با کدامین غضب خدا محکوم شده ایم؟

در این گوشه دنیا
آسمان مان هر روز گرفته است
ولی نمی بارد!

تمام دنیا را دشمن می شماریم
و لعن و نفرین می کنیم
و از آسمان رحمت
برای ما نفرت می بارد

تا کی دشمن فرضی؟
“دشمن زبان ما است”
دشمن حرکات ما است
و “مرگ خواستن ما – برای دیگران” است

دشمن پژواک صدای ما است
که در جهان می پیچد

کمی رحم و مروت بر هم دیگر
کمی اعتماد
کمی هم دلی
چیز بدی نیست!

شاید بلا گردان ما باشد
و در این باران شقاوت
زخم های ما را مرهمی