زبان شعر چيست؟

زبان شعر چيست؟

زبان شعر چيست؟

✍️ (يادداشتى از داريوش عبدالّهى فرد)

شعر معمولاً در تنهايى شاعر بوجود مى آيد وشاعر هميشه تنها نيست كه شعر بگويداما گاه در جمع هم مى شود تنها بود و شعر سرود .شعر گفتن بيش از اين كه تمركز بخواهد ، حال و الهام مى خواهد،دل مى خواهد،دل تنها ، و هميشه ، دلِ بر انگيخته از حسى!

شعر ماندگار را دل مى گويد ، نه دست و زبان و مغز !چنين شعرى نوشته نمى شود، از درياى دل شاعر برمى خيزد و چون موجى فراز و نشيب مى گيرد و در ساحل وجود شاعر ،خود را مى نماياند و آرام مى يابد، و ما آن چه در شعر مى بينيم ؛ موج هاى آن است كه خط به خط در كرانه ى درياى دل شاعر ، پشت سر هم مى آيند.

اما باد و باران پشت آن و عمق دريايى – كه اين خطوط از آن ها نشأت مى گيرد – را نمى توان ديد!فقط مى شود حس كرد كه اين موج ها انرژى مى خواهند و انرژى مولد اين شعر ها احساسات و عواطف هستند؛ كه به اشكال مختلف مى توانند باشند:
عشق و دوست داشتن ، دلتنگى، گريه و غم ،ترس ، خشم ، حس رضايتمندى درون ، شادى و نشاط و وجد، و گاه تلفيقى از آن ها!

انواع شعر

شعر انواع گوناگون دارد ، از منظومات كلاسيك در قالب هاى متنوع گرفته تا اشعا ر نو و سپيد و آزاد.اما آنچه به شعر وزن و اعتبار و ارزش مى دهد ، هميشه وجود عنصر خيال و داشتن رديف و قافيه و وزن و آهنگ و نظم در آن نيست . وجه مشترك اشعارى كه داراى اعتبار و روحند ، داشتنِ پشتوانه اى از احساسات رقيق شده و خاص در آن ها است؛و شعر با اين وجه از نظم و نثر ساده و بى روح متمايز مى شود.شعر مى تواند نظم داشته باشد و يانه و قافيه و رديف ضرورت شعر نيست و حتى شعر مى تواند آهنگ داشته باشد و يا نه! و شعر ضرورتاً موسيقى الفاظ نيست!زبان محدوديت هاى خاص خود را دارد و جان شعر در احساسى است كه در پشت آن نهفته است و فهم شعر ذى روح نه از زبان آن بلكه از حسِ احساس نهفته در آن صورت مى گيرد!شعر جان دار با زبان لغات نه ، بلكه با احساسات شاعر نوشته مى شود و با زبان احساسات نيز خوانده مى شود!