سايه

سايه

داريوش عبدالهى فرد

کودکی بودم و گفتند:
خدایی تو و… سلطان جهانی
وتو چون یک شبحی،
در دل هر سایه روانی.

من به دنبال شبح بودم و
ترسان…
پی رخسار تو گشتم.
روز ها گشتم و…
دیدم،
شبحی را که چویک سایه روان بود.

سایه را دیدم و
گفتم که توآنی
که در این سایه نهانی

دل به دریا زده همپای تو گشتم
…. به دل سایه دویدم ….

ترس در من به خروش آمد و
دل ، دلهره را دید.

من ندیدم به دل سایه تو را ، و
تونبودی و
به جز تو…
کس دیگر
به میان بود
که از این پرده دریدن
نگران بود….

آفتابی تو و
در سایه نمانی…
وتو خود سایه نداری
وخود از سایه نهانی…

تو فُروغی و تومِهری
که به ترسم، تو اَمانی
تو خودِ واژه ی عشقی
که زِاندوهِ دلِ من نگرانی …