لذّت

لذّت

داریوش عبدالهی فرد

شايد بشود گفت كه مهمّترين انگيزه ي بشر براي زندگي در اين دنيا كسب لذّت باشد و در پشت هر تلاش و كسب منفعتي حتماً كسب لذّتي نهفته است . پول و مقام و شهرت و خانه و خانواده و فرزند و همسر و ثروت و هر نوع مادّيات و معنو يّاتي حتماً هدف غائي نيستند و همه و همه دنبال خودشان يک خوشي مي طلبند . گاهي وقت ها اين لذّت با تلاش به دست مي آيد و گاهي هم با عدم تلاش .

يک عدّه دوست دارند با كاركردن به نهايت لذّت حاصل از محصولات كارشان برسند و بعضي ها هم در خورو خواب و استراحت به آن لذّت نهايی رسيده اند و نياز به جنب و جوش و تلاش، حس نمي كنند . برخي از خوردن و گشتن و ارتباطات اجتماعي و حركت و چرخش دور دنيا متلذّذ مي شوند و عدّه اي از رياضت و انزوا و سير در مراتب معنوي و دوري از مادّيات .

قربان خدا بروم كه حتّي اين كسب لذّت را از كافران و منكران خودش هم دريغ نكرده است. خيلي ها هم از خود اين انكار و لجبازي دلخوش هستند . شرّ و فساد و سركشي و آدم كشي و مردم آزاري همه جزو اسباب و ابزار كسب لذّت شده و جالب است كه همه ي مردم ،چه آن هایي كه در خط بهسازي محيط و اجتماع و زندگي شخصي خودشان هستند و يا در مسير كسب اخلاقيّات و معنويّات می باشند، و چه افراد شرور و فاسد همه و همه يک هدف بيش تر ندارند ، همه چيز فقط به يه احساس خوشايند ختم مي شودكه آن هم هيچ كالبد مادّي برایش نمي شود تصّور كرد . پس غايت همان يک احساس غير مادّ ي است و بس .