مدرسه ى كورونا 

مدرسه ى كورونا

مدرسه ى كورونا
(از داريوش عبدالهى فرد)
٩٨/١٢/١٢

با اين همه بيمارى و مرگ ؛
و آسيب هايى كه كورونا به دنيا زد؛
و همه از آن ناله مى كنند؛
مى خواهم از زاويه ى ديد ديگرى به اين مسئله اجتماعى بنگرم.

شايد عجيب و خنده دار به نظر برسد اماصرف نظر از وسعت اين آسيب و ضايعه ، نكات مثبتى هم مى توان در آن ملاحظه كرد و بحث من در حيطه ى خوشبينانه به آن است!

كورونا بيش از همه يك كلاس درس اجتماعى فراگير براى ملت ما و خلق جهان و يك هشدار بود كه ما را به خود آورد.

هر چند همه به يكباره نه، اما نهايتاً همه بالاخره متوجه شدند و يا مى شوندكه:

سرنوشت يك شهر و كشور و جهان در هم تنيده است و يك ويروس ريز ميكروسكوپى مى تواند همه ى داشته هاى بشرى را به چالش بكشد.

وقتى بشر با اين همه ادعا تسليم موجودى مى شود كه هيچ سهمى در اين دنيا ندارد، بايد به خود بيايد و بفهمد كه:
او نيز سهمى از اين دنيا ندارد و سهم او جز يك سفر كوتاه مدت براى تماشاى اين جهان و اثرى نيك گذاشتن در جهان نيست.

كورونا به ما ياد آورى كرد كه :
بوسيدن و در آغوش كشيدن و دور هم بودن و معاشرت و حضور درمهمانى ها و سفر ها و كوچه و بازارو بر سرِكار ،
چه اندازه مهم بوده اند و چقدر بايد قدر آن ها را بدانيم .

و گفت كه :
نعمت ها تا زمانى كه هستند قدر شان دانسته نمى شود و وقتى از آن ها محروم مى گرديم، ارزششان به چشم مى آيدو عزيز مى شوند.

كوروناسعدى را به يادمان آورد
و دوباره در گوش ما خواند كه:
“ما اعضاى يك پيكريم ، و چو عضوى به درد آورد روزگار ، دگر عضو ها را نماند قرار”

و به ما خاطر نشان كرد كه :
“تو كز محنت ديگران بى غمى، نشايد كه نامت نهند آدمى”

به يادمان آورد كه:
سلامت جسمى و روانى اولين نياز بشر است و بايد به آن بها داد.

و تذكر داد كه:
اگر ملت خودشان به فكر سلامتى خود نباشند كسى نمى تواند به آن ها كمك مؤثرى بكند.

كورونا به ما آموخت كه:
كادر پزشكى و پرستارى سربازان سلامت جامعه اند و دشمن مردم نيستند و نبايد اعتماد بين اين قشر و جامعه را با خطاى فردى از اين جمع ، لكه دار كرد.

به يادمان آورد كه:
در بدترين شرايط دوستان و دشمنانمان را بشناسيم و بدانيم كسانى كه با دو به هم زنى ها ارتباط شفاف بين پزشك و بيمار را گل آلود مى كنند هدفى جز سود جوئى اجتماعى ندارند

و ما را متوجه كرد كه :
معمولاً در زمان درد و بيمارى و در چنين احوالى به چه كسانى پناه مى بريم؛
و بهتر است كه :
“وقتى به گشتيم طبيب از خود نيازاريم
و چراغ از بهر تاريكى نگهداريم.”

به خلق ايران گوشزد كرد كه:
دشمنى با دنيا و بدو بيراه گفتن و مرگ خواستن براى هر فردى مى تواند به خودش برگردد و نبايد در ضمير ناخود آگاه ما خشم و نفرت و مرگ جايگاهى داشته باشد وتوسعه يابد.

به ما درس داد كه:
حتى اگر صد دوست دارى بهتر اين است كه يك دشمن هم نداشته باشى و شايد در روزهاى سخت فقط به همان دشمنت محتاج شوى.

به بشريت اعلام كرد كه:
فقط همفكرى و همگامى و دوست داشتن هم است كه مى تواند نجات بخش بشر در هر معضلى باشد و انسان ها در تقابل باهم انرژى همديگر را خنثى و در كنار هم آن را مى افزايند.

به جهانيان ياد داد كه:
مرز ها و دشمنى ها قرارداد هاى محكوم به فنا هستند و وقتى درد مشتركى فراگير شود تنها راه، اتحاد براى به زانو در آوردن درد است.

و اين پاندمى؛
بشر را از فراموشى تاريخ اپيدمى ها و پاندمى هاى بزرگ خارج كرد.

و ياد داد كه:
حقوق بشر يك واژه براى بهره بردارى هاى سياسى نيست و تا همه جهانيان به اصول انسانيت وفادار نباشند ، بشريت محكوم به فنا خواهد بود.