می توانیم دنیایی زیباتر بسازیم

می توانیم دنیایی زیباتر بسازیم

(داريوش عبدالهى فرد)

آدم هاي مهربان دنيا خيلي هستند و ما كم مي بينيمشان!
همه در درونشان يك من مهربان دارند اما گاهي نمي توانند آن را نشان دهند.
بياييد در بيرون كشيدن مهرباني هاي درون همديگر كمك كنيم.
بياييد همديگر را عصبي نكنيم و درون بد ديگران را بيرون نكشيم .
هر كس در رفتارش با ديگران به همان مي رسد كه از او مي طلبد و از او انتظار دارد.
با كمي دقت در آن چه مي خواهيم جذب بكنيم ، به چيز هاي خوبي دست مي يابيم.
مي توانيم دنيايمان را زيباتر و زيباتر و زيباتر كنیم.

«بنشینیم و بیندیشیم!»

این همه با هم بیگانه
این همه دوری و بیزاری
به کجا آیا خواهیم رسید آخر؟
و چه خواهد آمد بر سر ما با این دلهای پراکنده؟

جنگلی بودیم:
شاخه در شاخه، همه آغوش
ریشه در ریشه همه پیوند
وینک انبوهِ درختانی تنهاییم
مهربانی به دل بسته ی ما، مرغی است
کز قفس در نگشادیمش.
و به عذری که فضایی نیست
وندرین باغ خزان خورده
جز سمومِ ستم آورده ، هوایی نیست
رهِ پرواز ندادیمش.
هستی ما، که چون آیینه
تنگ بر سینه فشردیمش از وحشتِ سنگ انداز
نه صفا و نه تماشا، به چه کار آمد؟

دشمنی، دلها را با کین خوگر کرد
دستها با دشنه همدستان گشتند
و زمین از بدخواهی به ستوه آمد.
ای دریغا که دگر دشمن رفت از یاد
وینک از سینه دوست
خون فرو میریزد!

دوست، کاندر برِ وی گریه ی انباشته را نتوانی سر داد
چه توان گفتش؟
– بیگانه است.

و سرایی، که به چشم اندازِ پنجره اش نیست درختی
که بر او مرغی
به فغان تو دهد پاسخ،
– زندانست.

من به عهدی که بدی مقبول،
و توانایی دانایی است،
با تو از خوبی میگویم
از تو دانایی میجویم
خوب من!دانایی را بنشان بر تخت
و توانایی را حلقه به گوشش کن!
من به عهدی که وفاداری
داستانی است ملال آور
و ابلهی نیست دگر، افسوس!

داشتن جنگ برادرها را باور،
آشتی را،
به امیدی که خرد فرمان خواهد راند
میکنم تلقین.
وندرین فتنه بی تدبیر
با چه دلشوره و بیمی نگرانم من.
این همه با هم بیگانه
این همه دوری و بیزاری
به کجا آیا خواهیم رسید آخر؟
و چه خواهد آمد بر سر ما با این دلهای پراکنده؟
بنشینیم و بیندیشیم!