پايان دروغ است؟!

پايان دروغ است؟!

(داريوش عبدالهی فرد)

“بي نهايت ” آرزوي بشر است و چشم او همواره در جستجوي آن است. افق را مي كاود تا انتها را ببيند.
دقت كرده ايد؟ انسان فقط از تماشاي بي نهايت است كه خسته نمي شود، و اين اشتهاي انسان به بينهايت سيري نا پذيرو به عبارتي بي نهايت است.

جاده ، دريا، آسمان و صحرا و رود خانه ؛ چشم را به بيكران مي كشانند و ديد ما را با خود به دور دست ها مي برند، چه قدر مي توانيم تا بينهايت آن ها راتعقيب كنيم و خسته نشويم.
انسان كنجكاو در جستجوي بيكران به دنبال جاودانگي است و نهايتِ دنيا را مي طلبد.

بيشتر انسان ها سهمي از عمرشان را صرف اين جستجو مي كنند و عده اي با باور وجود خدا بدان مي رسند. صرف كلمه ي پايان غمناك است و هر جا به “تمام شد” مي رسيم اندوه و افسردگي به سراغمان مي آيد. مفهوم مرگ را نيز انسان با تغيير ماهيت و تداوم بخشيدن به حيات در دنيايي ديگر براي خود سبك كرده و انسان هايي كه به آن باور دارند از پايان حيات دنيوي نمي ترسند و حتي آنان كه از خوب بودن خويش مطمئن نيستند نيز ، با اميد به رحمتِ صاحب دو عالم ، ترسشان را از پايان مي كاهند. چه قدر خوبست كه انسان با اميد به وجود بي نهايت زندگي كند ، خيلي آرامتر و شادتر و سبك بال تر زندگي خواهد كرد، اگر بداند كه پايان دروغ است!