چون وقت آن بر آید

چون وقت آن بر آید

سروده ی داریوش عبدالهی فرد
(همراهی با حافظ)
به مناسبت روز بزرگداشت حافظ

گفتم به رُخ نکويى ، مِهرت نشسته بر دل
گفتا بسوزدت دل ، چون شعله اش بر آيد!

گفتم كنم دلم را ، آكنده از غم تو
گفتا نكن ، غمِ من ؛ دردی مکرر آید

گفتم که از خیالت راه گریز من نیست
گفتا که این خیالت ،با عمر تو سر آيد!

گفتم دهم ز عمرم ، مزدِ وفاى مهرت
گفتا وفا ز مه رو ، دانی که کم تر آید

گفتم که عطر نابی این شامه می نوازد
گفتا ز جان دلدار ، بویی معطّر آید

گفتم وصال وعشرت، ميلى است بى نهايت
گفتا به صبر، حلوا ، ازغوره هم بر آيد

گفتم به ماهِ رويش، با بوسه روشنم كن
گفتا برو تو شب آى ، مهتاب شب در آيد

گفتم ز لعل لب ها ، دارم اميد وصلی
گفتا شود مُيٓسّٓر، چون وقت آن بر آيد

گفتم به پیچ زلفت گم گشت راه مقصود
گفتا که تاب گیسو خود بر تو رهبر آید

گفتم که از فراقت، جان و دلم بر افروخت
گفتا که «داریوش» این ، هجران و غم سر آید