آیا می توان مراقب ضمیر نا هشیار خود بود؟

آیا می توان مراقب ضمیر نا هشیار خود بود؟

آیا می توان مراقب ضمیر نا هشیار خود بود؟ (بخش۱)
(نویسنده داریوش عبدالهی فرد)

اولین در فکر، آخرین در واقعیت است.
واقعيت جز شكلى بوقوع پيوسته از افكار ما نيست.
انسان همانی می شود که می خواهد و بر هر چه تمرکز کنیم مقصد همان جاست.

باغبانی که به فکر میوه است ابتدا در فکر خویش بدان رسیده است و سپس مراحل شخم زدن زمین ،کاشتن دانه،آبیاری و پرورش و مراقبت و سمپاشی را به انجام می رساند وآن کس که بنایی می سازد در ابتدا آن را در فکر خود ساخته و سپس مراحل ساخت آن را از طراحی تا ساخت محقق می کند.

ذهن انسان قدرتمند ترین ابزار جهان هستی است که خلاقیت خود را از خالق هستی به امانت گرفته است و خالقی که برای شناساندن خویش کامل ترین موجود هستی را آفریده است ، در وی از خلاقیت خویش نیز بهره ای بخشیده تا هر آن چه می خواهد به دست او نیز بیآفریند. آثار عظیم هستی که به دست بشر به وجود آمده همه به دلیل استفاده از این نیروی عظیم بوده است.

اما در بسیاری از اوقات انسان علی رغم تلاش بیش از حد وتفکر و استدلال منطقی به جایی که می خواهد نمی رسد و تصور می شود که نقصانی در این اصل وجود دارد.
برای تفسیر این موضوع باید به توضیح دو بعد متفاوت ذهن انسان پرداخت.

به جرأت می توان گفت که ضمیر خود آگاه ما که به ذخیره ی اطلاعات بسیار اندکی در طول عمر ما و با خواست ارادی ما پرداخته است ازتوان کافی برای رساندن ما به بسیاری از خواسته ها و آرزو های مابرخوردار نیست ودر برابر بسیاری از مقاومت ها ی محیط یارای ایستادگی ندارد. اما ضمیر ناخودآگاه ما قدرت اجرایی عظیمی دارد که تمام خواست های درونی ما را به انجام می رساند و با هر چیزی که در برابر آن بایستد مبارزه می کند.

ضمیر خود آگاه ذهن فقط در بیداری ما فعال است و به تفکر و تجزیه و تحلیل و استدلال وتصمیم گیری می پردازد.
اما ضمیر ناخود آگاه در عین تأثیر پذیری از ذهن خود آگاه از تمام وقایع و رویداد های اطراف انسان تصویر برداری می کند و ذخیره سازی می نماید. انسان در حالی که در مسیری راه می رود جز به اندکی از تصاویر واشیاء دور و بر خود توجه خاص ندارد و اگر از او در مورد تصاویری که در دور و برش دیده است، بپرسیم ممکن است فقط اندکی را به یاد آورد و به ذکر چند بنا و درخت و انسان اشاره کند ،اما تمام حواس انسان در این گذر در حال ضبط تصاویر و اصوات و احوال بوده اند و همه به نوعی در ضمیر ناهشیار فرد جمع شده و در تشکیل شخصیت وی دخیل گردیده اند . بنابراین ما در شناخت انسان ها نیز جز به ظاهر اِبرازی وی نمی توانیم دسترسی داشته باشیم .

آیا می توان مراقب ضمیر نا هشیار خود بود؟  آیا می توان مراقب ضمیر نا هشیار خود بود؟  آیا می توان مراقب ضمیر نا هشیار خود بود؟ آیا می توان مراقب ضمیر نا هشیار خود بود؟  آیا می توان مراقب ضمیر نا هشیار خود بود؟  آیا می توان مراقب ضمیر نا هشیار خود بود؟