اشتباهاتم را دوست تر دارم

اشتباهاتم را دوست تر دارم

(داریوش عبدالهی فرد)
شایدعجیب به نظر برسد اگر بگویم که من عاشق غم ها یم هستم. امااندوه هایم بو ده اند که همیشه موجب درک لطیف ترین احساس ها توسط من شده اند و درست در همین لحظه ها بوده که با مهربانترین های عالم دیدار داشته ام ودر این لحظه ها خود را محبوب ترینِ موجودات عالم یافته ام.

وشاید برایتان عجیب تر باشد که بدانید من شکست هایم را عزیز تر می دارم.همین شکست ها بوده اند که مرا به پستوی شجاعتِ باور خویشتنم کشانده و خود واقعی مرا با تمام توانایی ها و ناتوانایی هایم به من شناسانده اند.این لحظه ها جرقه ی حرکت و جهش من بوده اند و لحظه هایی که پرده های غرور را از روی آیینه ی چهره نمایم، زدوده اند تا خویشتن خویش را دقیق تر ببینم و بهتر بیارایم،و کارآ تر به بار آیم.

عجیب تر از آن نیز علاقه ی من به اشتباهاتم است.اشتباهاتی که خیلی دوستشان دارم و هر آن چه دارم را حاصل آن ها می دانم. اگر تجربه های بد را نداشتم ،اکنون از هیچ قضاوت خوبی خبر نبود.

خدای من ،در عین حالی که آدم و حوا را از خوردن میوه ی ممنوعه منع می کند ، در دل به جرأت و جسارت آن ها می بالد و می گوید می دانستم که جرأت چنین تجربه ای را دارید و از همان لحظه، آن ها را لایق ساختن دنیا می شناسد و روانه ی زمینشان می کند تا دست خدا بر روی زمین باشند. حالا هر طور قضاوت می کنید،اختیار با خودتان است، امّا اگر جسارت گناه و تجربه نبود، چیزی در عالم خلقت نقص داشت.

خدای من ،مرا برای عذاب دادن نیافریده و بسیار مهربانتر از آنی است که حتی به گناهم مرا بیازارد.او حال مرا خوش می خواهد و آینده ام را روشن.

خدای من خدای عشق و مهر و لبخند است و نزدیک من است ومن با او راه می روم ومی دوم و غذا می خورم و حرف می زنم و می خندم ومی گریم. وآن قدر می شناسمش که دستم را به دستش می دهم تا او رهایم نکند.خدایی که من می شناسم تحمل سوزاندن من را در جهنم نخواهد داشت چون مِهرش فروزان است و نه سوزان ،و من را در زمین برای تجربه کردن آفریده است.درست مثل آدم که با تجربه کردن به دنیا پا گذاشت من نیز با پا گذاشتن به دنیا تجربه کردن را آغاز کردم و تا هستم و خدایم در قضایم نوشته تجربه خواهم کرد و اشتباه.