ايوان وچای ورازقی

ايوان وچای ورازقی

ايوان وچای ورازقی
(از داريوش عبدالهي فرد)

يك دم كشيد
پربه خيالم
خيالِ تو
تاريك
بود،
يك
شبِ زيبا و ماهِ نو
ايوان وچاي بود
و تو و عطرِ
رازقي
دستت ، به دستِ من
قدمت،پابه پاي من
بارانِ تندِ عصر
بدل شد به
يك سكوت
بارانِ
عشق و مهرِفراوان
ز سوي تو
باريد
بر دلم … ذوقم شكفته شد!
احساس تشنه شد؛
كه سُرايد تو را به شعر
تر بود
موي تو
زِ طراوت
چو شعرِمن.
عطر تنت تنيد
درونِ مشامِ من
چشمم
به عمقِ
چشمِ تو
شد خيره
بي شكيب
چشمانِ مستِ تو
خبر از ماجرا نداشت
آتش زدي
به جانِ من
و همچو آتشم
از آن شرر كنون
به فلك شعله مي كشم