زبان شعر

زبان شعر

داريوش عبدالّهى فرد

شعر جاندار با زبان لغات نه ، بلكه با احساسات شاعر نوشته ميشود و با زبان احساسات نيز خوانده ميشود! وقتى شعر باصداى شاعر بيان میشود مقدارى ازمحدوديتهاى زبان برداشته ميشود،چون بر خلاف نثرمتداول كه كلمات به طورمستقيم وظيفه رساندن معانى در كوتاهترين زمان ممكن را دارنددر شعر كنايات و ايهام ها وآرايه هاى ادبى به كمك تلطيف زبان شعرى مى آيندتا ضمن زيبايى بيان،مفاهيم احساسى و عاطفى و تخيلات درونى شاعر را نيز به مخاطب برسانند و لذا صِرف نوشتار كتبى ، گاه در القاء احساسات و عواطف ناتوان مى شود و شاعر بااستفاده ازلحن صوت وهجاها وحركات چهره ودست واشارات بدنى واحساسى نواقص زبان نوشتارى راباتوانايى هاى زبان گفتارى و رفتارى جبران مینمايد و امّاكسانى كه واقعيات زندگى رافقط درملموسات عينى ميبينندوكمتر بااحساسات وعواطف خود زندگى میكنند ،در كسب اين مهارتها ناتوان مانده اندودر مقوله ى اين ارتباطات نيزكم مى آورند و از لذّت درك اين احساسات بى نصيب مى مانند.
.