شورِ عشق

شورِ عشق

داریوش عبدالهی فرد
☘️☘️☘️
به خانه ی دلم آیی ، بکوب درب آرام
نزار و خسته ام از قیل و قال این ایّام
☘️☘️☘️
نپرس حالِ مرا ، چون که سخت رنجورم
زمانه سخت گذشته است و حال نا جورم
☘️☘️☘️
بسی زِ عمر به دنبالِ زندگی جستم
به نیمِ عمر از این جستجو ی خود خستم
☘️☘️☘️
کنون که نصفه ذغالی و نیمه سوخته ام
فقط به شعله ی عشقِ تو چشم دوخته ام
☘️☘️☘️
پرنده ام به قفس ، نیست فکرآزادی
فروغ توست کفایت ، برای دلشادی
☘️☘️☘️
کجاست زندگی ؟از عمرِخویش می کاهم
امید بال زدن نیست ، شعله می خواهم
☘️☘️☘️
بیا سرور و امیدی ، به دل بکن برپا
که روح زنده شود ، در دلم بکن غوغا
☘️☘️☘️
مرا که فرق ندارد برای دل شب و روز
بیا تو شور و نشاطی در این دلم بفروز
☘️☘️☘️
رها بکن تو مرا با زبانِ عشق و بسوز
زبانه ها بفشان ، و زبانِ من تو بدوز
☘️☘️☘️
که «داریوش»نه با جسم خویش در دنیاست
به شورِ عشق ، دلش برقرار و پا بر جاست
☘️☘️☘️
اگرچه نیمه ی دل سوخته است وبدحال است
به این که باز بسوزد زِ عشق خوش حال است
☘️☘️☘️