رود

رود

داریوش عبدالهی فرد

رود جارى و مهربان است
از بلندى كوهستان
تا دشت هاى پهن
خود را رها مى كند و
صخره ها را مى پيمايد
و بر قلوه سنگ ها
خود را مى كوبد
و سختى ها را
با نرمى خود مى سايد
و راه خود را
به آرامى
به سوى دريا مى يابد
تا به بى نهايت برسد
رود مهربان و زيبا است
و در مسير خود
زيبايى مى آفريند
پرنده ها و درختان
در مسيرش
از آن بهره مند مى گردند
و انسان ها و گياهان
و تمدن هاى بشرى
به دورش جمع مى شوند
و شكوفا و سيراب مى گردند
و در طول مسيرش
بخشندگى و مهربانى خود را
به رخ مى كشد
اما اگر سدى در برابرش بوجود آيد
دلگير مى شود
و مى خروشد
و تمام انرژى خود را جمع كرده
و چون سيلى مى خروشد
ومهربانى را
به فراموشى مى سپارد
و هر چه را كه
در برابرش بايستد
با خود مى برد.
و گياه و درخت
و جاندار و بى جان
وانسان…
با خشم او
محكوم به زوال مى گردند
.