عاشقانه هاى من

عاشقانه هاى من

داریوش عبدالهی فرد
🌷
جدى نگيريد آن ها را…
“عاشقانه هايم را مى گويم.”

🌷
اينكه از عشق مى خوانم
و مى سرايم،
نه اين كه عاشقم
و يا معشوق كسى .

🌷
تمرين انسان بودن مى كنم .

🌷
در جايى كه دوست داشتن
عادت مى شود
و چشمه مرداب،

🌷
تماشاى امواج
و گوش سپردن
به صداى دلنشين رود
زيبا است .

🌷
با حركت زندگى مى كنم
و گوش به زمزمه هاى درونم مى سپارم
تا در قحطى احساس زيبا
گم نكنم خودم را.

🌷
در جايى كه عاطفه ها
رو به سردى نهاده اند
و هوس
معناى عميق عشق است،
وارتباط نهايت عشق ،
گاهى بايد
از احساس حرف زد
و از نوع خوب آن.

🌷
بايد بسيار زمزمه كرد
و نجوا كرد آن را،
و گاه فرياد زد
وازآن سرود .
گويا وصال
پايان عشق است .

🌷
عشق در اوج خود
– كه در تمنا است –
زيباتر است
و بعد از تمنا
ديگر شاعرانه نمى ماند.

🌷
رسيدن خوب است
اما شاعرانه نيست.

🌷
شاعر با وصال ،
ذوقش مى ميرد و
احساسش رو به افول مى گيرد.

🌷
آن چه شعر را زيبايى بخشيده،
هجران و درد بوده
و زير و بم ها و خواستن ها.

🌷
زندگى هم شعرى بيش نيست.

🌷
تا مى خواهى
به خواسته هاى زندگى برسى
تمام مى شوى.

🌷
عجب شاعرى داشته
اين زندگى!
🌷