كوه 

كوه

داریوش عبدالهی فرد

كوه هواى لطيفى دارد
و زيبا و پر غرور است
سر به فلك مى كشد
و اوج و قله اى دارد
كه از آن
با تسلط
بر زمين مى نگرد.
و بر خود،
و آفريننده ى خود
آفرين مى گويد.
كوه مهربان است
و سينه اى فراخ دارد
و گل هاى رنگارنگ،
و مرتع هاى سبز
كه چوپان ها را به شعف مى آورد
و صداى ناى آن ها را
در خود مى پيچد
و آواز زندگى را باز مى تاباند
و گاه
چشمه هاى زلال و پر آب
در خود دارد
كه مسافرش را سيراب مى كند و
خستگى از تنش مى زدايد
و كلبه هاى زيبا را
در سينه جاى مى دهد
و با رنگ هاى زيبا
دل هر رهگذرى را مى ربايد.
اما گاهى كوهستان هم
از تكرار و روز مرگى
دلش مى گيرد
و دلگرفتگى كوهستان
سخت است
كوه كه دلش بگيرد
داغ مى شود
وكنترل خود را
از دست مى دهد
داغى دلش
فوران مى كند
و آتش فشان مذابش
هم سينه خودش را
به آتش مى كشد
و هم هر چه
و هركه را كه
بر دلش نشسته است ،
مى سوزاند