لبخند های چشم تو را ، چشم در رهم

لبخند های چشم تو را ، چشم در رهم

لبخند های چشم تو را ، چشم در رهم

(از داریوش عبدالهی فرد)

لبخند های چشم تو را
چشم در رهم
بیمار من بخند

هر لحظه ، هر زمان
همه جا ، فکر من تویی
بیمار من بخند

با خنده های توست
که دلشاد می شوم

من سال هاست
داستان درد و غمت را
شنيده ام

هى فكر مى كنم
يك روز هم نشد

بى غصه ى تو …
آرميده ام

وقتی که خسته ام
هر وقت از زمین و زمان
دل شکسته ام

محتاج می شوم
به یکی ناز خند تو

درمان من تویی
تو طبیب روان من

در این زمان سرد که
این ارتباط گرم
انکار می شود

بهبودی تو و من
دست ما دوتاست

بهبود می دهم به تو
تا به شوم ز تو

بیمار من بخند
این خسته جان من
به تو محتاج گشته است

بیماریم تویی
زتو بیمار خوب من
یک لحظه نیست فکر تهی
جان من تویی

بیمار من
اگرت من شفا دهم
اگرت دست گرم من
به دل سرد تو دواست

بدان …
این طبیب نیز
به یک درد مبتلاست

بدان درد می کشد
چو تو فریاد می کنی

تو بدان…
درد می کشد
تو اگر داد می کنی

گاهی
که عزرئیل
به نزدیک آمده
و تو در آستان مرگ
فریاد می کشی

او در کنار توست
او جنگ می کند
و دو دست تو هم
تهی است

او در تلاش اَست
و تو در خواب رفته ای

یک لحظه عمرمی طلبد
بیشتر به تو

بیمار من بخند
که از خنده های توست
توان طبیب تو

در اضطراب های تو
او هم شریک توست

تو اضطراب خویش کشی
او ، زحدّ بیش

تو فکر خویش هستی
و او ، فکر خلقِ ریش

وقتی که به شدی
وقتی ز درد ها تو رهایی

به او بگو
كه تو فارغ زهر غمى

پر کن انرژی او را
به او بگو که تو ،
آرام و راحتى.

آرام جان او
همه در رامش تواست!